രണ്ടായിരത്തി ആറിലെ ഡിസംബര് സമയം... അന്ന് ഞാന് താമസിക്കുന്നത് ബാംഗ്ലൂരിലെ ഗോട്ടിഗര എന്ന സ്ഥലത്ത്.. ഒരു വൈകുന്നേരം ഗോട്ടിഗരയിലേക്ക് ബസ് കയറാന് ജയദേവ സ്റ്റോപ്പില് നില്ക്കുന്നു ഞാന്...
"സാര്..."
വിളികേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള് ഒരു കുടുംബം... ഒരാള്, അയാളുടെ ഭാര്യ, അയാളുടെ ഒക്കത്ത് ഒരു കൊച്ച്....!!
"ആപ്കോ ഹിന്ദി സമജ്താ ഹേ ക്യാ..?" ഹിന്ദി മനസിലാവുമോ എന്ന് അയാള് എന്നോട് ചോദിച്ചു...
"ഹാ...പൂച്ചിയേ.."
പിന്നെ പറഞ്ഞത് ഹിന്ദിയില് എഴുതിയാല് ഹിന്ദി അറിയാവുന്നവര് എനിക്കിട്ടു വീക്കും... അതുകൊണ്ട് ഞാന് മലയാളത്തില് തര്ജമിക്കാം...!!
"ഞങ്ങള് ബീഹാറില് നിന്നും വന്നവര് ആണ്, ഇവിടെ വച്ചു ഞങ്ങളുടെ ബാഗ് നഷ്ടപ്പെട്ടു, എല്ലാ പണവും നഷ്ടപ്പെട്ടു... തിരിച്ചു പോവാന് നിവര്ത്തിയില്ല... സാര് സഹായിക്കണം, മക്കള്ക്ക് ഭക്ഷണം മേടിക്കാന് പോലും പണം ഇല്ല...!!"
എന്റെ മനം ഉരുകി...ഉള്ളിലെ മനുഷ്യന് സടകുടഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റു... ആവുന്ന വിധം ഞാന് പണം നല്കി...!! ഒരു കുടുംബത്തെ സഹായിക്കാന് കഴിഞ്ഞ തൃപ്തിയോടെ ഞാന് വീട്ടിലേക്കു വണ്ടി കയറി...!! ഉള്ളു നിറയെ സന്തോഷം...
ഒരു മാസത്തിനു ശേഷം അതെ ബസ് സ്റ്റോപ്പില് നിന്നും ഒരു "സാര്" വിളി.. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള് അതേ കുടുംബം...!! അതെ ഡയലോഗ്..!!
അവര്ക്ക് എന്നെ മനസ്സിലായിട്ടില്ല... ഞാന് ചോദിച്ചു "നിങ്ങളുടെ ബാഗ് എപ്പോ നഷ്ടപ്പെട്ടു...??"
"കല്..." ഇന്നലെയെന്ന്...!! കള്ള ബടുവ... ഇവന് ബാഗ് നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ശീലമാക്കിയിരിക്കുകയാണ്...!!
എന്റെ കണ്ണിലും മൂക്കിന് തുമ്പിലും ചെങ്കൊടി വിരിച്ച പോലെയായി...!! ദേഷ്യം വിശദീകരിക്കാന് മാത്രം ഹിന്ദി അറിയാത്തത് കൊണ്ട് അവര്ക്ക് നേരെ നടുവിരല് പൊക്കി കൊണ്ട് ഞാന് അടുത്ത വണ്ടി കയറി....
ഇതേ അടവും ആയി ഞാന് പലരെയും പലവട്ടം കണ്ടു... മടിവാളയിലും റെയില്വേ സ്റ്റെഷനിലും എല്ലാം...!! അതില് എത്ര പേര് ശരിക്കും പ്രശ്നത്തില് ആയിരുന്നു എന്നറിയില്ല... അന്നത്തെ സംഭവത്തിനു ശേഷം ഇതേ പ്രശ്നം പറഞ്ഞു വന്ന ഒരാളെ പോലും ഞാന് സഹായിച്ചിട്ടില്ല...എല്ലാരും കള്ളന്മാരാണ് എന്ന മുന്വിധിയാണ് ഇപ്പൊ... ഒരു സഹായം ചെയ്യാന് ഉള്ള മനസ്സുകളെ മടുപ്പിക്കാന് ഇങ്ങനെ കുറെ വേഷംകെട്ടലുകള്...!!
No comments:
Post a Comment